Bij het wakker worden voelde ik direct al weer de uitputting: Naar de wc lopen over een meter of zestig, vlak, was al te veel, de slaapzak oprollen en in de zak wurmen een uitputtend gevecht. En zo moet je ’s ochtends zo veel kleine dingetjes doen. Vermoeiend. En bij het ontbijt voelde ik me nogal moedeloos. Als ik me nu al zo voelde, hoe moest het dan als we echt hoog kwamen? Maar de pap bij het ontbijt deed wonderen want ik kwam uiteindelijk toch in beweging.

De tocht over redelijk terrein door schitterend landschap waardoor we ongeveer 700 meter stegen naar Lava tower, lukte zowaar. Bij die rots hebben we onze lunch genoten, voor zover we die opkregen. Deze keer kon Lex beter eten dan ik en alles waarop ik moest kauwen was me eigenlijk te veel moeite. Kauwen koste me te veel moeite omdat ik daar geen adem voor over had doordat ik constant door de mond moest ademen.

Vanaf Lava tower verder naar Barranco camp dat ongeveer even hoog ligt als Shira, waarbij we elkaar, zoals in deze dagen wel vaker, vaak moesten wijzen op al het moois dat we zagen zodat we naast het grote afzien ook nog konden genieten.

Uiteraard kwamen we volkomen kapot in Barranco camp aan, en de wandeling die we na de thee met popcorn moesten maken naar de receptie was weer een hele worsteling waarbij die receptie maar dertig meter hoger lag dan onze tent. En als je dan de Barranco- of breakfast wall zag, die Faustin ons tijdens de laatste afdaling aanwees, sloeg de paniek weer toe. Morgenvroeg moeten we die bijna 300 meter bijna loodrecht omhoog.

Even slapen voor het avondeten waarbij de soep weer het hoogtepunt was en na het eten….. U raadt het al, naar bed. ’s Nachts bij het plassen zag ik de top van de Kilimanjaro in het maanlicht en ik weet niet of ik ooit wel eens zoiets moois gezien had.

Het afleggen van de weg van die dag bracht nieuw perspectief: Als ik zo moe en achter adem aan de dag begon en toch die weg kon afleggen, zou het misschien toch niet onmogelijk zijn de top te halen.

Ga naar dag 4