Eerst dus die breakfast wall, en daarvoor moesten we de stokken maar opbergen want dat werd 300 meter klauteren met handen en voeten. Best een opgave. Bij de hogere rotsen zetten we eerst handen en voeten goed neer, haalden dan een paar keer goed adem en trokken ons dan omhoog om daarna weer een paar keer te ademen om bij te komen. We hadden een dik uur nodig om boven te komen en daar konden we even bijkomen, genietend van het uitzicht en van de geleverde prestatie.

Faustin wees ons hoe het pad verder ging naar Karanga: Eerst een stuk langzaam dalen en dan een heuveltje waarachter de Karanga-rivier ligt en daarachter het kamp. Het zag er overzichtelijk uit en dat het kamp achter die rivier ligt klopt. Maar dat die rivier door een diep dal loopt konden we nog niet zien en dat was, toen we ervoor stonden, een even diepe teleurstelling.

Ongeveer 200 meter omlaag met handen en voeten en dan 150 meter steil omhoog. Enfin; In Karanga camp waren we weer volledig kapot, maar gelukkig hadden we die dag geen lunchpakket hoeven meenemen want de kooktent was opgezet, Solomon had onze tafel gedekt en Dismas had een geweldige groentestoofpot gemaakt. Wat zijn die dragers een helden! Het was er flink koud, vooral toen de bewolking dichttrok.

Na de lunch verder naar Barafu over een redelijk pad dat in het eerste stuk niet te steil was, en al snel begon het te hagelen, kleine steentjes en niet veel dus dat ging nog wel. Toen de hagel heviger werd en overging in iets tussen hagel en sneeuw in, was het tijd om de poncho’s aan te trekken.

Het werd het wat zwaarder, vooral toen het pad steiler werd en we het laatste stuk moesten klauteren, en in Barafu camp aangekomen waren we weer doodop. Gelukkig hadden de dragers onze tent vlak bij de receptie opgezet zodat we overdekt en uit de wind konden theedrinken en eten. Tijdens de thee moesten we diverse gidsen vertellen dat de receptie gesloten was en dat we geen idee hadden waar de officials waren. Na de thee het tentje in en naar bed wat weer een hele opgave was. Matje en slaapzak uitrollen, ritsen open en dicht, alles koste weer moeite.

Tegen het avondeten was de lucht opgeklaard en konden we de top weer zien. In Barafu hadden we weer bereik met onze gsm, zoals op zoveel plekken op de berg. Ik las een sms van Willeke en zei tegen Lex dat het toch wel sterk spul was, die Fishermans Friends.

En dat avondeten was weer een hele klus, een ervaring die duidelijk maakte wat “eten tegen heug en meug” betekent. Eten omdat het moet, niet omdat je het lust.

Om zeven uur de slaapzak in want……

Ga naar dag 5