25 september, Dag 6
Mweka camp (3090 m) – Mweka gate (1647 m)
Nog 1400 meter dalen en daar zagen we na het dalen van gisteren wel een beetje tegenop. Maar eerst ontbijt. De standaard van Dismas: Maïspap, gebakken eieren met toast, gebakken tomaat, een worstje en dan nog fruit na, alles vergezeld van thee. Toen de groepsfoto’s en het weggeven van de spullen die we niet meer mee naar huis wilden nemen. Daarna deed ik de dankwoordjes en gaf Lex de fooien die we de middag ervoor hadden vastgesteld binnen een bandbreedte die we thuis al hadden bepaald.
Een mooie groep kerels is het die ons naar de top geholpen hebben.
Amani, Josef en Motala, de “gewone” dragers waren niet de spraakzaamsten naar ons toe. Wellicht vanwege hun positie in de groep, wellicht vanwege hun gebrekkige Engels, bleef het meestal bij een zwaai of een glimlach.
Dismas is een vrolijke, aardige en gemakkelijk contact makende man. Hij begroette ons aan het eind van elke wandeldag met een omhelzing. En hij is een geweldige kok die met primitieve middelen en in lastige omstandigheden, geweldig kookt.
Solomon is een hele lieve en hele onhandige man. Waarschijnlijk had hij de taak ons te bedienen vanwege die eerste kwaliteit, want die onhandigheid zat hem danig in de weg. Bij het dekken van de tafel had hij alles drie keer in handen voor het lag zoals hij wilde en als hij bijvoorbeeld met soep en brood aankwam, zette hij eerst het brood neer op de plaats waar de soep moest staan, zodat hij eerste een tijdelijke plek moest zoeken om de soep neer te zetten om dat een plaatsje te vinden voor het brood, waarna hij de soep op z’n plaats kon zetten. Zijn glimlach was groots.
Aloys is een kundige gids die goed tempo kan aangeven, wat heel belangrijk is bij veel stijgen, maar die gebrekkig Engels spreekt. Vaak verstond hij onze vragen niet en nog vaker begrepen wij zijn uitleg niet. Alleen als hij een voorbereid verhaaltje afdraaide, begrepen we hem. Maar, en dat is belangrijk, ook hij is een hele aardige vent die altijd de eerste was die ons feliciteerde als we een etappe gehaald hadden.
Faustin is ook kundig, verbaal vaardig, spreekt en verstaat goed Engels en kan verder alles wat Aloys kan, maar dan nog net iets beter. Ook een vriendelijke man maar soms wat afstandelijk. Misschien vanwege zijn positie als baas van de ploeg.
De weg vandaag is een goed, aangelegd, pad net als op de eerste dag op de berg dus we legden de afdaling af in drie en een half uur. Onderweg nog een keer een schitterend doorkijkje door de bomen naar de top van de berg en nog even staan kijken naar een zwart-witte Colobus aap met z’n enorme pluimstaart.
Bij de gate even wachten, uitschrijven uit het park en de parkbeambte maakte op basis van de verklaring van Faustin een certificaat. Ons bewijs dat we de top hebben gehaald, uitgegeven door de rijksoverheid van Tanzania.
Met het hele team in een Landrover van een jaar of veertig vijftig oud naar het hotel, douchen, bier en lunch met grote stukken vlees en dan zitten op gemakkelijke stoelen. Ahhhh.
Aan het eind van de middag een massage om de spieren na het afdalen weer soepel te maken, bier, eten, bier en slapen. In een bed! ’s Nachts om te gaan plassen gewoon je benen naast het bed zetten en naar de WC lopen. Luxe.
